'Los camins de l'exili' de Jacques Regourd

Jacques Regourd contunha dapassèt son trabalh d'escritura. Lo Grelh Roergàs publiquèt a la prima de 2025 lo segon volum de las aventuras d'Augièr de Laurac.

Dins lo primièr volum publicat en 2023 aviám seguit Augièr, de sa partença de Castèl-Marin coma escudièr a son adobament pel comte de Tolosa Raimond VII. Vengut cavalièr perseguissèt son escoreguda en tèrra occitana. Aquela primièra part de sas aventuras s'acabava après lo sèti de Montsegur ont Augièr manquèt de pèrdre la vida. Sa destinada demorava sòrna, lo lector quitava lo personatge alara qu'èra estat encarserat.

Tornam trobar dins lo segond tòme lo nòstre eròi al còr d'una Occitània sempre borotlada après la man mesa dels franceses e de la Glèisa. Liberat, Augièr, menat al còp pel desir d'ajudar la veusa e l'orfanèl e per las necessitats de la vida s'embarca per Gènoa.

Entre Occitània e Lombardia, après lo chaple de la Crosada la vida contunha, los espèrs tòrnan naisse.

Roman istoric lo cicle Augièr de Laurac compausat dels dos libres, La patz del rei e de la Glèisa e Los camins de l'exili, mena a la literatura occitana una òbra simple e plan mestrejada : un roman istoric flume que sap manténer sempre viu pagina après pagina lo plaser de tornar trobar l'eròi.

Un trabalh plan vengut.

*

Presentacion de l'editor 

Lo sègle tretzen es estat pel país nòstre una marrida passa. Marrida passa perque pel primièr còp una crosada siaguèt lançada per Roma contra de crestians, marrida passa tanben perque totes los eveniments menèron a cambiar lo cors de l’istòria. Aquel rampèl sonat pel Papa Innocent III trobèt un resson demest d’ambicioses e cobeses noblilhons mai que mai d’Euròpa del nòrd. Assedats de tèrras e de poders, fendasclèron lo sòcle que los ostals d’Aragon e de Tolosa, virats totes dos devèrs la mar avián entemenat de bastir. Pièger, la civilizacion de la Fin’amor, dels trobadors, de las libertats ciutadanas, mas tanben de comèrci, de cresença, de tolerància del país mondin, qu’apelavan Paratge, ont la plaça de la femna dins la societat èra coneguda, s’avaliguèt dapasset per daissar la plaça, al calabrun de l’Inquisicion e de l’intolerància.

Dins aquelas endevenenças, tres causidas pels cresents de la « bona fe&nbp;», aqueles que lor disèm duèi catars, e pels faidits secutats : lo testuditge e la mòrt suls lenhièrs, lo renègament o la somission, l’exili, la fugida endacòm mai dins l’espèr de se tornar trobar, perque, çò pus aisse seriá de demorar e de se pèrdre : « Le véritable exil n’est pas d’être arraché de son pays, c’est d’y vivre et de n’y plus rien trouver de ce qui le faisait aimer ». (Edgar Quinet)

Aquel roman, de tot biais, conta, de segur, lo patiràs e las aventuras dels personatges mas tanben la volontat de subrevida d’una civilizacion a las telas ; delà, es una brava capelada pels darrièrs « faidits » que s’encanisson, uèi, per manténer lor identitat, demest totes los francimandejaires e los biscaïns, que son passats del costat del margue.

Primièra de cobèrta del libre de Jacques Regourd, Los camins de l'exili