En 2014 sortissiá editat pel CRDP de l'acadèmia de Montpelhièr
lo libre La princessa Valentina e autres contes.
Aquí Florian Vernet torna prene la matèria dels contes tradicionals per ne far
quicòm de nòu.
Los motius dels contes, los personatges, los modèls esprovats,
Vernet los coneis. Aquí los combina, los tòrç, los reutiliza a son biais.
Apond de mai a sa creacion la poncha necessària de segond gras, d'umor o d'anacronisme
esquèr per far d'aquel libròt una capitada.
Dins aquestes contes « faches a la man » plens de vida e de vam,
l'occitan es encara e totjorn la lenga que sas paraulas dobrisson als enfants
la pòrta bèla dels pantaisses.
Lo libre aparten a la collecion Los camins de la vida que recampa d'obratge
en occitan per l'educacion.
Per ne saupre mai [clicar]
Lo libre Ecrits en langue d'oc et Auteurs Occitans du Haut-Rouergue
sortiguèt en 2010. Presenta de tèxtes d'autors occitans del Naut Roergue,
contemporans o ancian.
D'escriches en lenga occitana : poèmas, contes, cançons...
mas tanben inventaris de bens o contractes.
L'edicion es estada aprestada per Zefir Bòsc.
Los tèxtes son classificats per cantons e comunas d'origina :
Nani Monsur de Robèrt Lafont (Vent Terral, 5 èuros, 11 x 18 cm, 122 paginas).
Presentacion de l'editor : "Lo Nani Monsur de l’autor es dialectic coma es critic. Robèrt Lafont i crosa l’espingòla.
Enfronta las idèas e que la melhora ganhe. Mas a cada prat batalhièr sa tèla de fons. Aicí la natura de la societat occitana a bastir."
Lo trabalh de las mans d'Ives Roqueta (Atots IEO, 1977).
Extrach p37 : "Castelnòudarri es una vila roja, castilhana e de guingòi que sentís l'auca e la piqueta. Lo cassolet i florís dins las trelhas
coma lo manholià mirabilia dins las províncias atlanticas. Aquò s'explica pas, o alara seriá tròp long, e lo legeire, uòi, es un òme pressat.
Lo paisatge lo ié cal menar sus la taula, tres fuòlhas d'ensalada lo torn, e que se l'empèsse drech.
Lux veneris de Joan-Ives Casanòva (Trabucaire, 2003, 88 paginas, 12 €). Raconte de l'amor e del desir. Extrach :
Ai ! lo desir, avètz bèu ròtle amb vòstre desir que vos ven ais uelhs coma lo velhaire dau
mond, bèu ròtle de nos faire creire a son bonaür e a son espetament e après,
de que faire après, donc, de que pensar après amb totei lei gèsts vergonhós e
banaus de la cigarreta alucada, la lenga que se bolega soleta dins la boca
per vestir lo silenci que se pòt pas eternalament lecar lei fendas umidas e
escartar d’aise d’aise amb lei dents, de la poncha de l’esmaut, lei labras sarradas
de la cambra. E, digatz-me, de que dire e de que faire après ? Comolar,
comolar lo vuege, l’organizar, faire coma se, coma se pòt faire, coma se podriá
faire, coma se deu faire, lo temps de recomençar s’o podètz, de laissar tombar
lo tròç de carn flaca que vos pendola entre lei cambas ò alara de ren dire,
d’acceptar lo silenci coma paraula, d’escotar lo respir de l’autre e lo sieu, de
lei comparar, de veire son pitre se levar e se desgonflar, esperant la sòm,
lo roncament, lei cambas umidas que se cròsan, de se desvelhar e partir a
la muda per òrta...
