Ven de sortir en aquesta debutat de 2022 lo darrièr libre de Sèrgi Gairal : Una
sietada de reponchons.
Es publicat a las edicions del Grelh Roergàs. Son prètz es de 14 èuros.
Amassar de reponchons, los aprestar amb d’uòus, de carnons, o en ensalada, puèi de los saborejar a pas res d’excepcional, levat per Sèrgi Gairal.
Una sietada de reponchons es pas lo títol d'un libre de cosina. Aicí, en mai de jogar son ròtle alimentari acostumat, lo reponchon ne jòga un autre que demòra una enigma fins a la darrièra linha.
Un scenari incredible, pièger que dins una enquèsta policièra. Un roman original, plen d’interrogacions e de suspresas.
Lo libre content lo tèxt original occitan e una traduccion francesa de l'autor.
Aquí çai-jos çò que ne dis Sèrgi Gairal :
« Dins son Dictionnaire Patois-Français du Département de l’Aveyron, paregut en 1879, l’abat Aimat Vayssier, nascut a Canet-d’Òlt en 1821, escriu : « Le mot repounchóu signifie qui pousse en pointe. »
« Es possible. Çò segur es que, en defòra de sas caracteristicas botanicas e gastronomicas, n’a una autra de las pus originalas, es benlèu la sola planta que la màger part del mond coneisson sonque per son apellacion occitana, lo reponchon.
« Ai pas jamai ausit qualqu’un dire : « J’ai ramassé une poignée de tamiers. » Degun comprendriá pas lo mot francés. Es aquí la paradòxa lingüistica. Doncas, i a pas de planta pus occitana que lo reponchon !
« Es una de las rasons que m’an butat a li balhar una vida romanesca.
« L’autra rason es que m’agrada de los amassar e de los manjar, e soi pas lo sol, que d’unes se contentan pas de los manjar, los festejan dins las famosas reponchonadas. »
Lo roman Nhòcas e bachòcas de Pèire Pessamessa, publicat pel primièr còp en 1957 e
reeditat dins la colleccion A Tot de l'IEO en 1981, presenta lo quotidian d'un jovent provençal
al sortir de la segonda guèrra mondiala.
La Canson del país de Élodie de Oliveira (Universitat de París-Sorbona, París IV). Avèm besonh d’una edicion critica per (tornar) legir Joan Bodon ?