Katalanische und okzitanische renaissance - Georg Kremnitz

mars Sortiguèt en 2018 lo libre de Georg Kremnitz Katalanische und okzitanische renaissance.

L'autor venguèt presentar son trabalh a Tolosa per una conferéncia DUOC lo dimècre 20 de mars de 2019.

Tornam publicar çai-jos la presentacion que ne fasián los organizators.

 

La Renaissença occitana e la Renaissença catalana. Una comparason de 1800 fins ara.

Al sègle XIX, la renaissença occitana, menada per Frederic Mistral e lo Felibrige, e la renaixença catalana, incarnada per Jacint Verdaguer, apareisson coma dos moviments parallèls qu’entre eles, fòrça rapidament, de ligams se teissèron.

Las situacions qu’aquelas lengas i son confrontadas, marcadas per la dominacion d’una lenga nacionala, respectivament lo francés e l’espanhòl, presentan de similituds nombrosas, coma tanben las accions entrepresas en favor de la revalorizacion de la lenga e de la cultura occitanas o catalanas.

Georg Kremnitz, sociolingüista que coneis perfièchament aqueles dos domenis culturals prepausa una sintèsi en alemand que ven just de paréisser (Katalanische und okzitanische Renaissance. Ein vergleich von 1800 bis heute., Berlin, De Gruyter, 2018).

La comparason istorica que desvolopa pren coma ponch de partença la data simbolica de 1800 e s’espandís fins a la debuta del sègle XXI. I descobrissèm las rasons que explican cossí, a partir de situacions inicialas fòrça pròchas, los movements renaissantistas occitan e catalan coneisson d’evolucions fin finala fòrça divergentas.

Après lo trabalh considerable d’August Rafanell (La il·lusió occitana, 2006) suls ligams occitano-catalans, lo libre de Georg Kremnitz marca una etapa nòva dins la coneissença d’aqueles dos movements renaissantistas que lors perlongements se fan encara sentir al jorn de uèi.

 

Georg Kremnitz nasquèt en Alemanha en 1945 e viu a Viena (Austria) dempuèi 1986. Format dins las universitats de Göttingen, Berlin, Montpelhièr, Tübingen e Bordèu, professor emerita (dempuèi 2012) de filologia romana a l’Universitat de Viena, foguèt tanben professor associat a l’EHESS (París), a Niça, Buenos Aires, Bahía Blanca, etc.

Sos centres d’interesses e de recerca concernisson la sociologia de la comunicacion, subretot dins lo domeni de las lengas romanicas, la sociolingüistica e la sociologia de las lengas dominadas, las politicas lingüisticas, l’istòria de las lengas romanas, lo plurilingüisme social e literari.

Publiquèt un vintenat d’obratges sus aquestes domenis, e mantuns articles e comptes renduts. Sa granda coneissença dels domenis occitan, catalan mas tanben creòls foguèt mantuns còps distinguida, notadament en decembre de 2012 per lo Prèmi internacional Ramon Llull.

Dirigiguèt en 2014 una monumentala Histoire sociale des langues de France (PUR).

 

Camins : Lo cant de la tèrra d'Iveta Balard

Ven de sortir (automn de 2023) a las edicions del Grelh Roergàs lo darrièr libre d'Iveta Balard : Camins : lo cant de la tèrra.

Amb Camins, Iveta Balard contunha de nos menar non solament pels camins « d’en çò nòstre », mas tanben pels camins de la vida. I pensam pas de contunh, mas viure es caminar. Caminar per anar a l’escòla, per gardar las fedas, caminar « pel país de França e pels païses vesins », caminar lo jorn, caminar la nuèch... « Camini doncas SOI, per parafrasar Descartes. Tant que camini existissi. »

La Canson del País

cancon-del-pais-oliveira La Canson del país de Élodie de Oliveira (Universitat de París-Sorbona, París IV). Avèm besonh d’una edicion critica per (tornar) legir Joan Bodon ?

Editor : Section Française de l'Association internationale d'etudes occitanes

*

Lux veneris - Joan-Ives Casanòva

Lux veneris de Joan-Ives Casanòva (Trabucaire, 2003, 88 paginas, 12 €). Raconte de l'amor e del desir. Extrach :

Ai ! lo desir, avètz bèu ròtle amb vòstre desir que vos ven ais uelhs coma lo velhaire dau mond, bèu ròtle de nos faire creire a son bonaür e a son espetament e après, de que faire après, donc, de que pensar après amb totei lei gèsts vergonhós e banaus de la cigarreta alucada, la lenga que se bolega soleta dins la boca per vestir lo silenci que se pòt pas eternalament lecar lei fendas umidas e escartar d’aise d’aise amb lei dents, de la poncha de l’esmaut, lei labras sarradas de la cambra. E, digatz-me, de que dire e de que faire après ? Comolar, comolar lo vuege, l’organizar, faire coma se, coma se pòt faire, coma se podriá faire, coma se deu faire, lo temps de recomençar s’o podètz, de laissar tombar lo tròç de carn flaca que vos pendola entre lei cambas ò alara de ren dire, d’acceptar lo silenci coma paraula, d’escotar lo respir de l’autre e lo sieu, de lei comparar, de veire son pitre se levar e se desgonflar, esperant la sòm, lo roncament, lei cambas umidas que se cròsan, de se desvelhar e partir a la muda per òrta...