Marineta Mazoyer debutèt a la debuta dels ans dos mile la publicacion
de sos remembres.
Quatre libres illustrats son disponibles e en venda sul site de l'autora.
En 2009 sortissiá Subre lo pont de Ròchabèla, raconte autobiografic de sa joventud dins lo barri minièr d'Alès.
A l'escasença de la sortida del libre precisava çò que voliá far amb aquela òbra :
« Ai volgut escriure los sovenirs d’aquela epòca en occitan, emai ara siaguèsse pas mai de mòda de tornar sul passat. Nos ven, ja sovent la critica a los que tornan parlar o escriure occitan, que devèm èstre passadistas. Non, siái mai que mai dobèrta a l’avenidor e als autres. Mas es benlèu que, coma ai descobèrt fòrça tard, la lenga qu’auriá pogut, qu’auriá degut èstre mieuna, ai de temps de recobrar. Ai contat mon quartièr, ligat prigondament a la natura e au terrador, au monde obrièr que i demoravan. Ai tornat viure de sovenirs que m’an fach comprene l’importància de cada eveniment, de cada persona, de cada luòc qu’an pastat ma personalitat dempuèi l’enfança. Me siái trachada que la lenga occitana i èra mai presenta qu’o pensave emai se m’es estada esconduda per una volontat messorguièra... Ai degut tot tornar aprene... Ai pogut petaçar amb çò que m’a mancat : la lenga e la cultura occitana... e cada jorn me trache que completan mai que mai çò que me desfautava. L’armonia de ma vida me sembla se’n asserenar ! »
Los lectors après la lecturas del primièr tòme demorava sus lor fam. Ne volián saupre mai. Marineta Mezoyer se'n trachèt. Se metèt tornarmai al trabalh e en 2012 sortissiá Mon país e París, seguida de Subre lo Pont de Ròchabèla.
Aqueles ans passats a París, èran estats çò qu’aviá amodat lo demai e meritavan segon ela d'èsser contats. Aquí, primièr, nos conta sa descobèrta del ròdol parisenc e de sos alentorns ont passèt de periòds cargats d’istòria. A la perfin pr'aquò aguèt lo sentiment d’aquel que, aluenhat e faidit viu pas que dins l’abséncia e dins l'espèr de retrobar son país.
E tornèt al país.
Es aquel retorn que nos conta en 2014 dins un tresen libre Me’n torne al país. Retorn en país cevenòl que data de 1975.
Lo libre nos mena fins a 1995, temps o torna descobrir la lenga occitana. Lenga que sentís coma sieuna. E aquesta li apòrtarà serinitat, vendrà comolar un voide.
Es en 2019 que sortiguèt lo darrièr tòme d'aqueles remembres amb Una lenga d’enfança... d’esperança ont se concentra sus sa relacion a la lenga occitana. Jòrdi Peladan presentava aquesta darrièra òbra aital :
« Lo libre passionant es clafit d’ensenhaments tant per los que son acostumats de legir la lenga occitana coma per aqueles que la vòlon descobrir. Libre generós que l’autora manca pas de saludar totes los aparaires d'aquela cultura sovent mespresada qu’a crosats dins sa caminada afanada. Libre d’esperança que pauc a cha pauc la familha, filhas e felena, s’interessan e s’endralhan e la seguisson dins l’aventura. Libre de solaç tanben que las valors ligadas a la cultura occitana e a son istòria li son estadas, nos ditz l’autora, d’ajuda per téner lo còp dins las espròvas que li porgiguèt la vida. »Quatre libres donc :
- Subre lo pont de Ròchabèla (2009)
- Mon país e París (2012)
- Me’n torne al país (2014)
- Una lenga d’enfança... d’esperança (2019)
Los que fan viure e treslusir l'occitan - Collectiu
Letras d'òc presenta una traduccion del libre d'André Brink : Una cadena de voses (A Chain of Voices). Traduccion occitana de Sèrgi Carles (504 paginas, 25 èuros).
Gérard Marty ven de publicar lo libre Del temps que lo bestium parlavan. Bilingüe occitan/francés
es prefaçat per Jean-Claude Dugros. Las illustracions son de Jacques Saraben.
Lo tèxt çai jos es extrach de la plaqueta de presentacion de la mòstra : Max Roqueta, la libertat de l’imaginari, que se debanèt del 4 de decembre de 2014 al 28 febrièr de 2015 a la mediatèca centrala d’aglomeracion Emile Zola a Montpelhièr.