Dins son jornal numèro 10 (decembre de 2017 e genièr de 2018) la region Occitània comunica en occitan. L'article :

Lenga de poesia

La « Lenga d’òc, lenga de poesia » escriviá Felip Gardy dins l’avant-prepaus dau recuelh poetic e fotografic Caminant, en 2002.

Podèm remontar ai trobadors de l’Edat Mejana, segur, per tocar aqueu ligam estrech, aqueu buf, aquela repiracion comuna de l’occitan e de l’experiéncia poetica. Una experiéncia qu’atraversèt lei sègles e contunhèt, testarda, de portar l’amor de la lenga maugrat sa declassificacion sociala e son abandon progressiu. Coma explicar lo miracle ?

La fragilitat de l’occitan va de cotria amb una poténcia literària jamai desmentida. « Lo sol poder es que de dire » mandava Robert Lafont coma una escomessa, una frasa còp de ponh dins un temps de reconquista lingüistica e culturala.

Onte ne siam, ara ? A la debuta dau sègle 21, en plen règne de la numerizacion, mai de cent ans après lo prèmi Nobel de Frederic Mistral  ?

L’enjuec es de talha, la generacion de Max Roqueta, Bernard Manciet, Marcela Delpastre, saupèt portar luenh l’expression poetica occitana, amb una libertat e una riquessa creatritz universalas. L’actualitat de l’edicion poetica en occitan nos pròva ben que l’aventura contunha, mai que jamai.

Dins la Region Occitània Pirenèus-Mediterranea d’editors audaciós coma Tròba Vox edicions, Cardabelle, L’Aucèu Libre, Jorn o encara IEO edicions o Trabucaires (qu’a costat dau catalan saup donar la paraula a l’òc) fan un trabalh remirable e regulier. D’autors joines coma Matthieu Poitevin o Aurelia Lassaca costèjan de noms ja reconeguts coma Rotland Pécout, Danièla Julien, Joan Frederic Brun, entre autres… Lei revistas istoricas coma ÒC, elei, fan clantir de vòtz novèlas e nos ramentan, de lònga, la leiçon dei trobadors : « Per jòia recomençar ».

La poesia occitana pòrta una sinceritat e una originalitat prigondas que ressonan, en delai dei confinhas, sensa relambi, dempuèi mil ans.