Lo segond concors de racontes brèus en occitan Enric Garriga Trullols es acabat

Detalh de l'aficha de presentacion del concors

A la fin del mes d'abril de 2021 los organizators del concors Enric Garriga Trullols anonciava que la jurada aviá presa se decision. Aquí çai-jos l'acte de la jurada.

Acte de concession del II concors de racontes brèus Enric Garriga Trullols

Los membres de la Jurada del 2^d Concors de racontes brèus Enric Garriga Trullols, convocat pel CAÒC, an lo plaser de vos notificar que, après los tres torns de deliberacions seguits, son arribats a la decision de concedir :

• lo 1^ièr prèmi als racontes titolats Lo leon e l’aucèl, signat jos l’escaisnom de Brigon : Brigida Viginièr ; e Un diluns a la montanha, signat jos l’escaisnom de Vidalon : Alan Vidal. (Aqueste primièr prèmi es decernit ex aequo als dos racontes citats pr'amor que la Jurada estima lor qualitat e lors meritis parièrs.)
• lo 2^d prèmi, al raconte titolat Lo ponch roge de la lenga, signat jos l’escaisnom de Musalina : Paulina Louis.
• lo 3ⁿ prèmi, al raconte titolat Raconte d’un brave cap d’an, signat jos l’escaisnom de Joan de Pinet : Jean-Marc Rabier.

Per aquesta segonda edicion del Concors, son estats vint e quatre los racontes mandats – dins totes los parlars. Donc, lo nombre de participants s’es doblat, alara que la qualitat d’un bon pro d’aqueles tèxtes – per çò qu’es la lenga, lo canebàs e l’art de contar – es una evidéncia de las bèlas.

E constatam cossí, per un temps de pandèmia que nos ten embarrats a l’ostal, los autors an aimat, risolièrs, de jogar sus l’umor. E capitan de nos far esprovar lo fons plaser qu’es estat lo sieu a manejar una lenga d’una granda naturalitat, mirgalhada e petejanta, que paga larg sos fisèls, e a debanar d’istòrias qu’es un chale pel legeire de s’i daissar enrebalar. E que se passan al país o endacòm mai – en Africa o al pè de l’ostal, del temps de Noè o dins un avenir qu’es a mand d’arribar, per una nuèit de Cap d’An o a la raja d’un solelhàs d’estiu...

D’istòrias que ne dison pro sus aquesta societat qu’es la nòstra, espantada de tant d’auvaris, e sul besonh qu’avèm de nos tornar trapar. E que, ne sèm segurs, mancaràn pas de pertocar lo legeire. Puèi que, enlà de la faula e la galejada, òm i abòrda de subjèctes pas brica ninòis...