Un articla de la revista Lo Diari numèro 20 Ivèrn de 2014.
En 1982, la valenta còla del cercle de Foish decidiguèt d’alestir un almanac per 1983. Çò fasent, s’inspirava d’una tradicion anciana dins nòstre departament emai dins d’autres del Miègjorn. (Aicí, i aviá agut le famós Almanac patoés d’Arièjo de Leon Gadrat, imprimeire dins la ciutat comtala ; publicacion que pareguèt de 1891 a 1936 e que coneguèt una brava capitada. N’i aguèt d’autres que lor parucion foguèt mai brèva.)
Ongan [2014] l’almanac del cercle de Foish a doncas 30 ans ! Per saludar l’eveniment, avèm volgut editar un numèro especial ont recampam un quarantenat d’articles causits. Vos dirai que foguèt un trabalh pesuc, ja per tornar trapar totis les numèros, per legir tot aquò e far la tria ; i trapèrem de plaser, mas subretot fòrça esmoguda d’assistir a l’encòp als primièrs passes dels nòstres redactors, de véser cossí la còla s’es botada al talh, cossí, de còps, an trantalhat, cossí an agut le vam per contunhar e, mai que mai, de veire aparéisser personas que coneissiam pas que de nom o que n’èrem les amics (Jòrdi Enserguèix, Joan-Bernat, Cristian Duthil, Joan-Françoés Dupuy) e que la mòrt a dalhats. Nos pertoquèt la descobèrta de lor sensibilitat, de lor umanitat e nos sèm avisats que, dins totas aquelas publicacions, las valors de la civilizacion occitana (paratge, tolerància, convivialitat, generositat e gaug) èran plan illustradas amb le gaubi de l’umilitat.
Aquel numèro especial (dirián benlèu un « collector »), es una lesca d’istòria del cercle dins son temps ont se vetz plan le lagui, subretot a la debuta, de parlar pas solament que de las flors e dels auselons, mas de se mainar de la vida vidanta, la ont le mond trabalhan, susan, patisson e tròp sovent se fan « mercejar » pels licenciaments e le caumatge, per exemple. Se trapa tanben la volontat de dobrir una calandreta, de trabalhar amb las associacions que butan per ajudar a la dubertura d’un avenidor mai frairal, mai respectuós de l’environament e de la cultura del país. A costat d’aquel seriós, la jòia banhava le trabalh de l’equipa : dins cada numèro i a plaça per las cracas, galejadas e autras trufariás. De notar la volontat de donar la paraula a d’autres que de membres del cercle : de poèmas en breton foguèron aculhits dins l’almanac, sens oblidar l’apòrt de cercles amics de l’èst del domeni lengadocian, cercles bailejats per Miquèu Massal e les tèxtes trufandièrs que le Guiraud de Basièja, paire del famós « comissari Casals », porgissiá amistosament.
Se vetz tanben l’esfòrç per melhorar la publicacion annadièra, per melhorar la lenga, son ortografia e son estil, per alandar les subjèctes, per abelir la presentacion (subretot sens moneda !) multiplicacion de dessenhs faits especialament per Bruno Augé e son fillh Silvan, puèi pus tard per En Domenge Blanquèr e Èma qu’amb cadun son biais plan particular an enriquesit l’expression grafica e butat a l’utilizacion de la color.
Engimbrar l’almanac afogava e anima totjorn, una bèla part de la nòstra activitat ; subretot cap a la fin de l’annada le cercle fasiá pensar a un buc que cadun que tenga la pluma o pas, fa quicòm d’util. Un còp de capèl en passant, a l’Anhès e al Daidièr Negre e ara a la Dania Seguela qu’an picat de mètres de tèxtes e se son batuts contra de logicials rebeluts per dire pas dolents.
La publicacion del numèro especial per decembre es absoludament de mancar pas e se marcarà d’una òsca al cremalh dins las bordetas !
