Joan-Maria Petit

Joan-Maria Petit en 2007 © Georges Souche

Un article de la Federacion dels Ensenhaires de Lenga e de Cultura d'Òc publicat après l'anóncia de la mòrt de Joan-Maria Petit en agost de 2020.

Joan-Maria Petit nos a quitats

Ancian professor a l’Universitat Paul-Valéry, nebot d’Ernest Vieu, (òme de teatre occitan), gendre de Carles Camproux (actor màger de l’istòria de l’occitanisme) Joan-Maria Petit es estat longtemps professor de dialectologia. Coma dialectològ, a trabalhat a l’Atlas linguistique du Languedoc oriental (CNRS), amb Jacques Boisgontier et Louis Michel.

Passionat de literatura orala, s’èra interessat, entre autres, al « romance » aquela forma de poesia narrativa d’origina orala, comuna en espanhòl, catalan e occitan. En 1969, amb la collaboracion de Jean Tena, aviá publicat al Centre d’Estudis Occitans de l’Universitat un Romancero occitan, una antologia de la cançon populara occitana, ont mostravan las analogias formalas que presentava amb lo « romancero » espanhòl mai conegut. Èra tanben un poèta d’un grand talent.

Los recuelhs mai recents son publicats en cò de Jorn (i trobaretz una biografia) e en cò de letras d’òc. Utilizava dins son expression poetica sa coneissença de l’oralitat e compausava de tablèus entre narracion e descripcion, ont ponchejava discrètament una sensibilitat aguda.

Retendrem aquel poèma, ont se legis son admiracion de Federico Garcia Lorca :

Lo limon demandèt a l’irange
De li faire un poton
E l’irange emporprèt la sason vergonhosa.
Quand un tavan los maridèt
De flor a flor
Tuèron un poèta andalós
Dejós un miugranièr.

J.-M. Petit, Petaçon,
Jorn, Montpeirós, 2006, p. 34

Remandam tanben a aqueles mots de Jean-Claude Forêt dins la revista Europe : « Jean-Marie Petit est de ces poètes brefs dont l’écriture paraît si naturelle, évidente et limpide qu’ils ne donnent jamais l’impression d’un effort de dépouillement ou d’une quête délibérée de silence. Un paradoxal sentiment d’abondance et de profusion d’abord, de densité sans crispation ensuite, de tranquille et limpide évidence enfin émane de ces poèmes courts, aux vers eux-mêmes brefs qui dépassent rarement l’octosyllabe. L’écriture de Jean-Marie Petit tente de se confondre avec le souffle vivant de la parole, ces « brèves de village » qu’on énonce d’une haleine et qu’on échange entre voisins à la veillée, à la sortie de l’église, de part et d’autre de la haie. Cette parole, il l’a puisée aux lèvres des « gens de peu », dont toute sa poésie est en quelque sorte une épopée fragmentaire et inversée. »

Veire nòstra presentacion d’el aquí

La FELCO, agost de 2020


Pèire Cardenal : 'Vera vergena, Maria'

Detalh de l'òbra de Rafaèl La sacrada familha

Poèma de Pèire Cardenal : Vera vergena, Maria

Robèrt Lafont : a prepaus de la mòrt del general de Gaulle

Glèisa Nòstra Dòna de París lo 12 de novembre de 1970

En 1970 morissiá lo general de Gaulle. Dins lo numèro 22 de la revista Viure, Robèrt Lafont tornava sus l'eveniment.

Lo collectiu 'Per que viscan las nòstras lengas' escriu al Primièr Ministre

Pour que vivent nos langues

Lo collectiu Per que viscan las nòstras lengas mandèt al Primièr Ministre francés lo 2 de mai de 2025 una letra per lo questionar sus la plaça de las lengas minorizadas dins la reforma de la formacion iniciala e del recrutament dels ensenhaires.

Lo pintre Pierre François

Presentacion de Pierre François, pintre originari de Seta, que a son biais participèt a la fin del sègle XX a l'accion occitana en illustrant de cobèrtas de libres.

Tolosa : Aplec de la sardana

Aplec de la sardana

Dins son magazine del mes de mai de 2019 la vila de Tolosa publicava una entrevista d'Estel Llansana que presentava l’Aplec de la sardana que s'anava debanar dins la vila.