La revista Lenga e País d'Òc dins son numèro 46 de 2007 presentava un article sus la vinha e lo vin dins l'òbra d'Emili Barthe. Aquela presentacion es eissida del trabalh de Claire Torreilles, Le monde viticole dans l'oeuvre d'Emile Barthe, colloque de la Société d'Histoire du Languedoc, Montpellier, 1984. Tornam publicar çai jos son introducion ont presenta Emili Barthe.

Emili Barthe es de Nissa, pròche Besièrs (Nissan-lez-Ensérune en francés). Comença per i far lo borralièr, puèi fa lo representant de comerci, e aprèp la guèrra es cafetièr, a Sanch Inhan e a Besièrs ont ten lo Café des Félibres. Es lo discípol de Jean Laurès, lo Felibre de Vilanòva, autor de La malautié de la Bigno¹, 1857.

Lo CIRDÒC es responsable dempuèi 2011, jos la direccion de las collectivitats publicas, de la numerizacion del patrimòni escrich occitan.

Tornèt passar un accòrd amb la vila de Tolosa pel periòde 2016-2019. Lo primièr partenariat passat en 2012 permetèt de numerizar e de metre en linha a la disposicion del public un centenat de documents en occitans, ancians e rares.

Françoise Jouanna, cercaira especialista de la literatura catalana faguèt davant los membres del Club occitan de Noisy-le-Grand lo 26 de mai de 2017 una conferéncia suls rapòrts de l'escrivan Max Roqueta amb los autors catalans de son temps.

La revista del Club, La Beluga, dins son edicion de novembre e decembre de 2017 (numèro 94) propausava lo resumit d'aquela presentacion establit per l'autora. Lo tornam editar çai jos.

La plega IEO de 2018 es disponibla en soscripcion fins al 31 de mai de 2018.

Ongan quatre libres son disponibles al prètz de 47 èuros.

*

Sèrgi Viaule nos propausa lo sieu darrièr roman Atal fasèm (204 paginas). Lo vòl coma un omenatge a l'òbra d'Enric Molin.

Aquí çò que declara sus son davancièr : « Es un omenatge a Enric Molin. Li soi devent de mas primièras jòias de lector. D'efièch, los primièrs romans en lenga nòstra que legiguèri a la debuta de las annadas 1970, son estats los de l'autor roergat, e sonque los seus. A l’epòca èran los sols de disponibles. Me congostèri de Grela d’abrial, E la barta floriguèt, Rambalhs de bòria e maites encara. Son los que me marquèron e que de temps m’acompanhèron. Aquò's Enric Molin que me dobriguèt la pòrta que dona sus la literatura occitana. Aquò's el que m'alandèt las fenèstras que badan sus l’univèrs literari occitan. Tot segur, es el que me convidèt a la lectura e a l'escritura. »

La Calandreta d’Agde en partenariat amb lo CIRDÒC e Lectura & Òc organiza lo 4 de mai de 2018 la 3^ena Passejada Literària : granda fèsta a l’entorn del libre joinesa en occitan.

Lo Prèmi Literari Calandreta serà remés en foncion de la votacion dels joves lectors, mai de 1 000, qu'auràn a votar per l’obratge qu’aiman lo mai entre una seleccion d’òbras en occitan.

Ven de se dubrir (fin de 2017) en Illa de França un supermercat Les Halles de l'Aveyron dedicat als produches roergats. Es la cooperativa Unicor qu'es a l'origina del projècte.

En octobre de 2017 los archius dels Amics de la lenga d'òc, l'antena parisenca del felibritge, son intrats dins las colleccions del CIRDÒC.

Dins sa revista à Toulouse d'abril/mai de 2017 la vila de Tolosa presentava, en occitan, una entrevista de Laëtitia Dutech sul projècte Passapòrt per l’òc. L'ocasion de ne saupre un pauc mai sul la politica lingüistica de la vila.

Dins sa revista à Toulouse de decembre de 2016 e de genièr de 2017 la vila de Tolosa presentava, una entrevista de Jérémy Couraut.

Musician, baileja lo grop Djé Balèti. L'article :

Jérémy Couraut, alias Djé Balèti, mescla de sons caribeans, del ròck, d’Africa, de Mediterranèa. Niçard e Tolosan a l’encòp, sortís un disc sul label Sirventes aqueste mes [decembre de 2016].

Sul site de l'IEO d'Avairon, Ivon Puech se remembrava de Cantalausa, un dels actors màger de l'occitanisme roergat.

Dins los Actes del collòqui de l'AIEO de 2014 Xavi Ferré, professor de las escòlas Calandreta presenta un article titolat : Elements d'analisi dels ligams entre la lenga e la cultura dins una classa cooperativa Calandreta.

Tornam aquí publicar la siá conclusion (pagina 416 dels actes del collòqui) ont nos rapèla çò qu'es al còr d'aquelas escòlas e que ne fa l'unicitat e la valor.

Seguida del prefaci de Robèrt Lafont a La grava sul camin de Joan Bodon, (Edicion de Roergue, Rodés 1988). Part IV.

La debuta es aquí : [Primièra part] - [Segonda part] - [Tresena part]

L'estructura de La grava.

Vene de metre en rapòrt l'expulsion dau temps d'Alemanha e la composicion regulara de La grava.

L'expulsion es un fach de regularitat. Exactament, de circularitat.

Lo capítol Waldenburg que duèrp lo libre es, digam-o tornarmai, lo ponch d'acabament dau periòde de trabalh forçat. Lei Rus arriban. Mai lo viatge fins Malarega se fai lentament : i caudrà lei detz capítols.

La segonda partida, consacrada a l'existéncia anteriora de l'Enric, s'acaba, dins lo capítol desen, Partissi, sus la frasa : « Sautèri sul vagon ».

Seguida del prefaci de Robèrt Lafont a La grava sul camin de Joan Bodon, (Edicion de Roergue, Rodés 1988). Part III.

La debuta es aquí : [Primièra part] - [Segonda part]

De La grava sul camin a L'evangèli de Bertomieu

Èra, la risca, çò qu'avèm dich, testimòni d'escàndol ? Tot comptat, de qué podiá Bodon se'n faire reprovier ? De pas èstre estat « resistent » ? La question me sembla reglada. D'aver presentat leis Alemands dins son umanitat viscuda ? Èra ben çò mendre dins lo restabliment de justícia istorica, en 1956. D'aver denonciat lo « tuar de Bòchas » ? Benlèu que se barrava la via dau succès devèrs una critica encara dominada a senestra per la vulgata comunista. Mai dubrissiá dau meteis còp la via a un retorn sanitós sus se dau sentiment francés. De tot biais, lo vesèm jamai mesclat ai rebombs d'ideologia de la drecha petainista que mancan pas au començament deis annadas cinquanta. Es, dins l'agach deis Avaironés, un mèstre d'escòla de senestra, comunizant, que collabòra a La Voix du Peuple.

Seguida del prefaci de Robèrt Lafont a La grava sul camin de Joan Bodon, (Edicion de Roergue, Rodés 1988). Part II.

La debuta es aquí : [Primièra part]

Sus Joan Bodon e Enric Molin

Coma ai pres data sus 1951 e la sortida dei Contes del meu ostal, prendrai amira umana, amòr de tornar sasir Bodon dins aquela pontannada, sus l'intercessor de Rodés, l'Enric Molin. Intercessor per nosautres qu'eriam a l'espèra, mai dempuei de temps introductor, iniciator, Grand Mèstre de lengatge per lo mèstre d'escòla avaironés. Agam pas crenhença de situar aquela cara au nivèu ont lo discípol la placèt. Cada escrivan a, coma se sap, un pairin d'escritura. Seriá mieus de dire : un paire. A eu se religa tota l'òbra coma un ieu a un subre-ieu, segon de movements passionaus que siám en defòra e ne podèm pas prene la mesura. Dins l'escritura occitana, l'importància dau Mèstre es dobla, d'abòrd que la causida d'una lenga dominada per pression dominanta a ren de naturau. Lo Mèstre dona la lenga coma dona la pluma. D'aquí que lo subjècte literari que se bastís e torna bastir de referéncias, sens decessar, a de scènas primieras, de personatges parentaus inconscientament questionats, plaça totei sei bastisons, sens mai decessar, sota l'invocacion dau paire de paraula. Superficialament, en ofèrtas e dedicàcias. Mai fonsament – e joguem sus lei mots : invocacion, vocacion, vocatiu –, en interpellacion secreta au responsable primitiu, primadier, primordiau de l'òbra.

Prefaci de Robèrt Lafont a La grava sul camin de Joan Bodon (Edicion de Roergue, Rodés 1988).

L'autor torna aicí sus l'occitanisme dels ans cinquante, après la liberacion. Al lum de l'òbra de Joan Bodon analisa lo trabalh que faguèt, el, coma escrivan, amb La vida de Joan Larsinhac (1951) o La fèsta (1983).

Mai qu'un prefaci aquel tèxt es un panorama entre istòria, analisa, introspeccion, critica literaria. Robèrt Lafont es conscient que son trabalh e lo de Joan Bodon se completan. Son totes dos d'actors màger de l'èra postfelibrenca que alara, après la segonda guèrra mondiala, se dubrisiá. La grava sul camin es per el un pretèxt per tornar sul moviment occitaniste.

Es sortit en 2017 lo Quaderno internazionale di traduzione poetica e letteraria numèro 13.

Una part importanta d'aquela revista es dedicada a la poesia occitana.

Publicam çai jos una adaptacion de la presentacion que ne fasiá lo site de la Chambra d'òc.

Tradizionetraduzione – Es aqueste lo títol d’una revista de traduccion poetica e literària, dirigida per Claudia Azzola arribada ongan en 2017 al tresen numèro. Sa mira premièra es de contribuïr a far conóisser de poètas e d’escrivans d’Euròpa, de tornar propausar d’autors istòrics dins de traduccions inéditas, en contribuent a l’escambi cultural e a la civiltat literària.

En 1886 sortissiá en dos volums las òbras complètas de Victor Gelu amb un prefaci de Frederic Mistral.

En julhet de 2017, a Albi dins l'encastre del XII^en congrès de l'AIEO, Patric Sauzet s'interrogava sus l’unitat de la lingüistica occitana.

Resumit (sorsa AIEO) : Los estudis occitans e particularament la lingüistica occitana son uèi pausats coma un camp especific. L’AIEO i a contribuït centralament e n’a promoguda la qualitat. Nòstra disciplina es pas per tant dispensada de s’interrogar sus son estatut.

Lo 17 de febrièr lo Centre Occitan Ròcaguda (COR) d'Albi organiza una vesprada dedicada als ligams entre la lenga occitana e la lenga catalana. Presentacion del COR :

Vos convidam lo dissabte 17 de febrièr a 5 oras del vèspre al Centre Occitan Ròcaguda per una descobèrta dels ligams lingüistics e culturals entre l’occitan e lo catalan.

Dins son jornal numèro 10 (decembre de 2017 e genièr de 2018) la region Occitània comunica en occitan. L'article :

Lenga de poesia

La « Lenga d’òc, lenga de poesia » escriviá Felip Gardy dins l’avant-prepaus dau recuelh poetic e fotografic Caminant, en 2002.

Podèm remontar ai trobadors de l’Edat Mejana, segur, per tocar aqueu ligam estrech, aqueu buf, aquela repiracion comuna de l’occitan e de l’experiéncia poetica. Una experiéncia qu’atraversèt lei sègles e contunhèt, testarda, de portar l’amor de la lenga maugrat sa declassificacion sociala e son abandon progressiu. Coma explicar lo miracle ?