Ostal

Lo recuèlh Contes del meu ostal de Joan Bodon sortiguèt en 1951. Aquí çai-jos lo primièr d'aqueles contes ont en guisa de presentacion l'escrivan presentava lo sieu ostal.

Lo meu ostal

La Revolucion s’acabava, la Republica se morissiá. Bonaparta se batiá en Egipta. Es alara que se bastiguèt lo meu ostal.

Lo pagés que lo faguèt bastir, un òme de la miá raça, teniá encara per las idèas nòvas : per la Republica e la Constitucion. Volguèt que sus la fenèstra lo peirièr engravèsse sul lindal : AN VII – R. F. Mas lo peirièr per escandalizar pas lo mond que passarián tustèt pas gaire sul cisèl. Aital las letras se vesián pas tròp e lo pagès siaguèt content quand mèmes.

La pagesa teniá ela per lo Rei e per la Religion. Quand l’ostal siaguèt bastit, la brava femna en secrèt faguèt sonar lo curat, un ancian curat refractari e bartassièr qu’aviá escapat a la Terror en se vestiguent de pairolièr. Arribèt un ser amb l’esparsor. Benesiguèt tot l’ostal, marmonava de latin. Mas l’ase del pagés, que el tanben coma son mèstre aimava pas lo latin, ni los capelans, sortiguèt lo cap pel fenestron e bramèt : hi han... hi han tant que lo curat siaguèt aquí.

Lo paire del pagés, en secrèt el tanben, se n’anèt veire lo sorcièr dins l’Albigés, del costat de Montirat. Quand tornèt, lo paure vièlh portava una sorcelariá dins un botelhon de veire negre tapat de siure e cachetat de sofre. La nuèch aquel papeta s’arrapèt sus la teulada e clavèt amb de mastic de fontanièr, contra la chimenèia, lo botelhon de la sorcelariá. Aital lo meu ostal se trobèt a l’abric de las trèvas e dels missants còps d’uèlhs.

Mas Bonaparta prenguèt lo poder, lo sonèron Napoleon. Lo filh del pagés partiguèt per de guèrras luentanas. Quand tornèt se maridèt e crompèt una pendula amb doas aglas de coire, una de cada part del quadrant.

Napoleon cabussèt en Russia, la pendula pr’aquò demorèt a la cambra. Lo Rei dintrèt a París e la pagesa qu’èra venguda mameta plantèt dins l’òrt un pè de liri que floriguèt color de l’aur...

Aital las annadas passèron, annadas de patz, annadas de guèrra, reis, republicas, emperadors. Lo meu ostal pr’aquò teniá còp. Los vièlhs morissián mas los joves se maridavan, de nòras venián. Tot còp caliá batejar o far prègadieus...

D’uèi un sègle e mièg a trescolat, lo meu ostal se demolís. Lo liri color d’aur a secat dempuèi un brieu. La pendula de las aglas repàpia e pica pas pus. La darrièra grèla bresèt lo botelhon de la sorcelariá. Es a pro pena se sul lindal revolucionari las letras se pòdon legir. Cap d’ase passa pas mai lo cap pel fenestron e la benediccion del curat refractari a perdut son poder.

Lo meu ostal se destrantalha coma se destrantalha la miá lenga e coma s’arroïna lo Roergue vièlh.

Deman caldrà tornar bastir. Mas al nom de quina fe las parets seràn benesidas ? Quina revolucion marcarà lo seu signe sul lindal ?

Ieu sabi pas res, vòli pas res saber. Ai reculhit aqueles contes, los ai sarrats dins un libron que portarai dins la nuèch sorna a l’amagat dins l’ostal nòu.

Lo mespresaretz aquel libre : se vos desplai lo cramaretz. Benlèu al trast amb las iranhas lo daissaretz a se languir. Pr’aquò se un filh de la miá tèrra a la velhada lo legís serai pagat de la miá pena, serai content, ieu me sufís.

Bodon Joan

Sorsa dels tèxt : Contes del meu ostal, Joan Bodon, 1951.


Critica del libre de Joan-Maria Petit e Pèire Francés : 'Bestiari, aubres, vinhas'

Joan-Maria Petit e Pèire Francés : 'Bestiari, aubres, vinhas'

En 1979 la revista Aicí e ara publicava una critica de Maria-Clara Viguièr del libre Bestiari, aubres, vinhas.

Sus Joan-Maria Petit (1941-2020)

Joan-Maria Petit

Un article de la Federacion dels Ensenhaire de Lenga e de Cultura d'Òc publicat après l'anóncia de la mòrt de Joan-Maria Petit en agost de 2020.

Votacion del Parlament Europèu per melhorar la mobilitat electrica

Lògo recarga electrica

A la debuta del mes de julhet de 2023 lo Parlament Europèu votèt per l'adopcion de règlas novèlas per fin de far créisser lo nombre de las estacions que permeton de recargar los veïculs electrics. Las novèlas disposicions preveson tanben de ne facilitar l'usatge.

Sus l'empec de la lenga occitana en sciéncia

tablèu

Un article de Felip Carbona publicat dins la revista Vida Nòstra en 1972, sus l'emplec de la lenga occitana en sciéncia.

Antonin Perbòsc : Fuòc nòu (1904)

Antòni Perbòsc

Article d'Antonin Perbòsc publicat pel primièr còp dins la revista Mont-Segur en 1904.