Aquí çai-jos une entrevista publicada dins la revista À Toulouse de decembre de 2018 ont lo comedian Laurenç Labadie presentava la pèça Je ne parle pas occitan en public que sa companhiá Lilo Théâtre jogava en vila.

« Una lenga pel plaser »

Presentatz una pèça que se ditz : Je ne parle pas occitan en public. Qual es que gausa pas parlar ?

A l'origina de l'espectacle i a un trabalh de collectatge fait en Peiregòrd i a mantuna annada. Los autors i trapèron la matèria per escriure una pèça sus una femna que se demanda s'es legitima per parlar en òc. Es la situacion de mond que sabon un pauc parlar la lenga mas pas pro per o gausar far. De mond que se sentisson pas occitans mentre qu'es una cultura omnipresenta dins lor vida, que ne son a l'encòp al dintre e al defòra. Es la dobla question de l'identitat occitana e de la libertat de parlar aquela lenga coma volèm o coma podèm.

E vos, quin es lo vòstre ligam a l'occitan ?

L'ausiguèri pendent mon enfança al campèstre, dins las Lanas, amb mos grands sustot. Mas es a 20 ans, a l'universitat de Bordèu, que decubriguèri que çò que se parlava en cò mieu èra una lenga e qu'aviá un nom. Foguèt una chòc.

Après aver començat de trabalhar coma agricultor, decidiguèri de venir comedian, e mudèri en Dordonha. Uèi, la lenga es al quotidian dins ma vida. Dins los corses de teatre que balhi e dins mon trabalh audiovisual : realizi de vidèos, fau de doblatge e fòrmi de comedians, locutors o non, a aquela practica en òc. Trabalhi a fargar una dinamica de professionalizacion. En 2012 per un casting de doblatge i aviá pas qu'un detzenat de comedians que nos respondiá. Ara son entre 50 e 100.

Avètz totjorn volgut èsser dins aquela logica de transmission, de la lenga e del mestier ?

Ai tostemps pensat qu'èsser artiste, es transmetre. Aquò me permet d'èsser en contact amb la joventut, e me regali. Aital l'occitan pòt tanben venir un aisina d'espelida pel mond. Ieu se parli en òc es primièr per me far plaser, pas per defendre qué que siá. I a una dolor – legitima – ligada al tractament infligit a aquela lenga. Mas la vòli pas sacralizar e pensi que podèm aver plaser a s'amassar, a escambiar en occitan sens pensar al passat. Defendi una idèa de resiliéncia per apasimar las violenças subidas dempuèi l'Edat Mejana.

Puèi bon, l'umanitat existiguèt mai de temps sens mots qu'amb. La lenga, aquò's pas tant important.