Lo pintre Pierre François nasquèt en 1935 a Seta.

Monta a París per s'inscriure als Beaux-Arts. Mas anarà pas al corses. Puslèu, dessenha pels jornals, far d'animacions publicitàrias.

Es grafista abans l'ora, que d'aquel temps lo mot existissiá pas.

París de qué ne disiá a la fin de sa vida ? « Si j’avais vécu à Paris, je n’aurais pas pu peindre, j’aurais été gangrené par ces capitales qui se regardent trop le nombril ».

Lèu torna a Seta. Se marida amb Maryse Routier. Totjorn contunha de pintrar.

Es après son encontre amb Ives Roqueta que son trabalh pels editors occitans commença. Illustra las primièras de cobèrta de Lo Poèta es una vaca (Libre Occitan, 1967), La Paciéncia (IEO, 1968), Lo Trabalh de las mans (IEO, 1977). Tres libres d'Ives Roqueta.

Illustra tanben La Santa Estela (IEO, 1973) e los Contes des Balsas (IEO, 1978) de Joan Bodon.

Dins los annnadas setanta encontra André Benedetto. Una autra aventura debuta alara dins un autre mond, lo del teatre. Aquí far lo pintre decorator. Trabalha per lo Théâtre de la Carrièra, Les Bouffons du Midi, Le Théâtre des Carmes.

Jamai s'arrestarà pas de pintrar sus de supòrt variats : boès, plastic, tela ; sus d'objèctes : valisa... Expausa. D'amators embelinats per aquel estile tan paticular lo sostenon. Una pintura tota en color, generosa, liura, coma l'òme que èra.

Pintra la siá vila, Seta, lo canal de Mèze, la pèsca a la daurada, de subjèctes plan ancrats dins la cultura lengadociana.

Lo sieu estile se precisa. Son art madura e viatge de pel mond.

Morrís en 2007.

Uèi encara, un artiste pas pro reconegut.

*